به گزارش رویترز به گفته دانشمندان علوم اعصاب؛ معلوم شده است برخی از بازیکنان فوتبال آمریکایی و بوکسورها ممکن است دچار نقصان‌های شناختی درازمدت پس از ضربات مکرر وارد به سر یا ضربات مغزی حین بازی شوند، بازیکنان فوتبال و راگبی نیز از وجود خطرات مشابهی برای خود اگاه باشند.
جان هاردی، رئیس بخش زیست‌شناسی مولکولی بیماری‌های عصبی در انستیتوی نورولوژی یونیورسیتی کالج لندن می‌گوید: "هنگامی ضربه شدیدی به سر شما وارد می‌آید، جمجمه‌تان به یک سمت می‌پیچد، اما مغز در جای خود باقی می‌ماند." در نتیجه مغز به دیواره جمجمه برخورد می‌کند.
به گفته او این آسیب‌های مغزی در میان بوکسورها، بازیکنان فوتبال آمریکایی و هاکی روی یخ، و نیز بازیکنان فوتبال و راگبی می‌توانند به ناهنجاری‌هایی مشابهی با آنچه در افراد مبتلا به بیماری آلزایمر و سایر اشکال زوال عقل دیده می‌شود، بینجامند.
هاردی می‌گوید: "لازم است این خطرات را با محدود کردن تکل‌ها و رفتارهایی که ممکن است باعث آسیب چرخشی مغز شود، به حداقل رساند."
سهل‌انگاری درباره ضربه مغزی
بالاگرفتن چنین نگرانی‌هایی در حلقه‌های ورزشی در روزهای اخیر، به خصوص پس از آن صورت می‌گیرد که اقدام باشگاه فوتبال تاتنهام انگلیس به اجازه ادامه دادن بازی به هوگو لوریس، دروازه‌بان این تیم، حتی پس از ضربه سر در برخورد با یک بازیکن مهاجم، بحث‌برانگیز شد.
لوک گریگس، سخنگوی بنیاد خیریه ضربه مغزی هدوی، می‌گوید این تصمیم نشانده بی‌مسئولیتی و سهل‌انگاری نسبت به سلامت یک بازیکن است. به گفته او لوریس با ادامه بازی ممکن است دچار آسیب بیشتری به مغزش شده باسد.
او می‌گوید: "او باید فورا از بازی خارج میشد و برای انجام معاینه و آزمایش به بیمارستان برده میشد."
پزشکان متخصصی که در حوزه ورزش کار می‌کنند، در یک کنفرانس بین‌المللی که سال گذشته درباره ضربات مغزی در ورزش‌ها برگزار شد، پیش‌نویس اجماعی در این باره را تدوین کردند که می‌گوید هیچ بازیکنی، بدون توجه به نوع ورزش، نباید در روزی که دچار ضربه مغزی شده است، به میدان بازی بازگردانده شود.
اما به گفته ویلی استورات، متخصص آسیب‌شناسی عصبی در بیمارستان عمومی جنوب گلاسکو در اسکاتلند تشخیص دادن ضربه مغزی روندی طولانی‌تر و پیچیده‌ر از حدی دارد که بسیاری از مردم تصور می‌کنند.
او می‌گوید: "مردم فکر می‌کنند ضربه مغزی حتما باید به بیهوشی فرد بینجامد، اما ضربه مغزی علائم بسیاری دیگری هم دارد."
به گفته او از جمله این علائم سردرد، تهوع، کاهش هشیاری و اختلال در بینایی است، و از طرف دیگر همه این علائم ممکن است بلافاصله پس از ضربه مغزی ظاهر نشوند و ساعت‌ها و یا حتی روزها بعد بروز کنند.
بنابراین ارزیابی 5 دقیقه‌ای که در کنار میدان فوتبال یا راگبی یا ورزش‌های دیگر اگر هدف تشخیص دقیق ضربه مغزی باشد، تقریبا فایده‌ای ندارد.
استوارت می‌گوید: "قاعده باید این باشد که اگر تردید دارید، بازیکن را از بازی خارج کنید. اگر آنقدر درباره وضع سلامت بازیکن تردید دارید که می‌خواهید بیرون از میدان او را ارزیابی کنید، همین مقدار تردید کافی است که او را به کلی از بازی خارج کنید."
استورات و هاردی، هر دو خواستار آموزش و آگاهی بیشتر درباره علائم ضربه مغزی، خطرات آن و آسیب‌های احتمالی درازمدت ناشی از آن شده است.
پارگی‌های میکروسکوپی
بررسی‌ها در سال‌های اخیر بر روی بازیکنان فوتبال آمریکایی و بوکسورها شواهد جدید و نگران‌کننده‌ای در این باره به دست داده است که تا حدی ناشی از پیشرفت‌ها در علوم اعصاب مدرن بوده است و دانشمندان اکنون بیش از پیش درباره آسیب مزمن مغزی در این ورزشکاران آگاهی یافته‌اند.
به این آسیب مغزی مزمن نام‌های گوناگونی از جمله punch drunk syndrome، dementia pugilistica و آنسفالوپاتی مزمن ناشی از ضربه (CTE) داده‌اند، اما همه آنها به یک پدیده واحد اشاره می‌کنند: آسیب درازمدت مغزی که ناشی وارد آمدن ضربات مکرر به سر است.
هاردی توضیح می‌دهد که رگ‌های خونی درون توده نرم بافت مغزی، مستحکم‌تر و فیبری‌تر هستند- تقریبا شبیه سیم‌های برق. هنگامی به سر ضربه وارد می‌شود، به خصوص در مواردی که حرکت چرخشی ایجاد می‌شود، دو واقعه ممکن است رخ دهد-
یا اینکه رگ خونی پاره می‌شود و خونریزی به وجود می‌آید، یا اینکه پارگی‌های میکروسکوپی در بافت‌های اطراف رگ به وجود می‌آید.
این آسیب میکروسکوپی باقت مغزی که بوسیله پزشکان در کنار میدان بازی کشف نمی‌شود و حتی بازیکنان نیز متوجه آن نمی‌شوند، است که در درازمدت باعث آسیب مغزی می‌شود.
این آسیب‌های مغزی منحصر به مردان نیست. یک بررسی کوچک بر روی بازیکنان زن فوتبال در اوائل امسال شواهدی را درباره آسیب خفیف ناشی از ضربه در قطعه‌های پیشانی مغز نشان داد که ناشی از هد زدن‌ها و برخوردهای مکرر توپ فوتبال با سر بازیکنان بود.
هاردی می‌گوید نگران اصلی به بوکس مربوط می‌شود و اضافه شدن بوکس زنان به بازی‌های المپیک 2012 لندن هم نگرانی‌ها را بیشتر کرده است.
استورات می‌گوید نکته اصلی که باید به آن توجه داشت آسیب مغزی است، نه نوع ورزش یا سن و جنس ورزشکاران.
او می‌گوید: "هنگامی مغز آسیب دید دیگر مهم نیست که چه ورزشی عامل ایجاد ان بوده است یا در چه میدانی ایجاد شده است."
